Het valt me de laatste tijd steeds meer op dat allerlei mensen zich ineens coach noemen. Vroeger wist je meteen wie of wat een coach was; die man of vrouw hield zich bezig met sport, stond aan de zijlijn de groep aan te moedigen en te schreeuwen dat ze een tandje bij moeten zetten als het even niet goed ging. Een coach was een belangrijk persoon die een rol kon spelen in een sportcarrière. Hij of zij wist talenten te scouten en een treetje hoger te brengen. Tegenwoordig lijkt de ene helft van Nederland de andere te coachen.
Kunstenaars, toneelspelers, schapenhouders, boswachters, paardenmenners, sporters en parachutisten noemen zichzelf ineens coach. Voor een mooi bedragje een goed gesprek en een beleving, want coaching is steeds vaker ook een beleving. Van wadlopen tot zeilen en zelfs een sprong uit een vliegtuig, maken onderdeel uit van het pakket dat coaches bieden. Vroeger had je dat niet; niet zeuren en gewoon hard werken. Coaching? Nee, dat was helemaal niet nodig.
”Voor een mooi bedragje een goed gesprek en een beleving, want coaching is steeds vaker ook een beleving.”
Ik heb net een college aan een HBO-instelling in het midden van het land verzorgd. Ongeveer 25 studenten stromen Corona-proof de grote zaal langs meerdere uitgangen uit. Ze bedanken me, knikken even met een mondkapje voor.
Ik neem nog een kop koffie en puf even uit op één van de zitelementen in de open ruimte naast de koffiemachine. Dan komen er twee heren, naar ik begreep die Kees en Hans heten, uit een andere ruimte bij de koffiemachine staan. Ik begrijp uit hun gesprek dat ze allebei coach zijn. Ze volgen een bijscholingscursus. Ondanks Corona doen ze goede zaken. Ik hoor ze luid vertellen over hun coachees, die ze coachen en op weg helpen naar ander werk en meer balans in het leven. Ze vinden maar dat ze een mooi vak hebben. “Eh.. voordat we naar binnen gaan, heb ik nog wel even een vraag aan je, Kees. Wat doe je als een coachee eigenlijk therapie nodig heeft. Ik heb er één en die is een beetje vreemd. Hij heeft in Joegoslavië gezeten, ik vermoed dat hij een oorlogstrauma heeft. Tegelijk is het mijn beste klant, betaalt goed en heb er al een mooi traject op zitten met hem.” “Nou eh, zoals je weet heb ik ook psychologie gedaan. Wel op HBO-niveau, maar kan hier wel wat mee. Ik doe geregeld wat aan traumaverwerking. Ik gebruik gewoon mijn intuïtie. Als je die klant nu naar mij doorschuift, dan krijg jij 10%. Kan ik kijken hoe ver ik er mee kom.”
Ik wil dit gesprek helemaal niet horen, maar val wel van de ene in de andere verbazing. Wat een koehandel. Ik heb medelijden met de ex-militair die problemen heeft met zijn verleden. Ik stel me een kwetsbare man voor die grif betaalt voor goed bedoelde gesprekken en adviezen, maar geen steek opschiet. Ondertussen komt er een derde coach bij Kees en Hans staan. “Kom heren, terug naar de groep. Dan gaan we verder op het thema “grenzen stellen en verleggen” door. Graag deel ik met jullie mijn ervaringen uit mijn periode als militair in Joegoslavië.” Ik zie Kees naar Hans knikken en zie ineens drie coaches die elkaar aan het coachen zijn. Onderweg in de auto mijmer ik nog wat na. Over mijn college en wat ik gezien heb. Er staat een christelijk radioprogramma aan en ineens hoor ik een serieus reclamespotje van een coaching bureau, die ook christelijke massage biedt. Het moet niet gekker worden, denk ik bij mezelf. Ik ken echt hele goede coaches, die mensen echt verder helpen. Maar wat ik vandaag gezien en gehoord heb, kan toch helemaal niet goed zijn? Of heb ik zelf ondertussen coaching nodig om dit allemaal te begrijpen?
BIO
Gabriël is een ervaren bestuurder en partner bij de Galan Groep. Zijn sporen heeft hij verdiend door organisaties die in zwaar weer verkeren weer naar rustiger vaarwater te loodsen, waarbij de kwaliteit en de bedrijfsvoering op boven gemiddeld uit kwamen.
